Na een reis van een kleine 40 uur sporen en vliegen (een mens moet er wat voor over hebben om aan de ‘Moeder aller Triatlons’ deel te nemen) kwamen we eindelijk aan op het magische “Big Island”, het grootste van de eilandengroep van Hawaï. Hier vindt op zaterdag 12 oktober het WK Triatlon plaats. 'We', dat zijn Hannes uiteraard, maar ook zijn zus Hannelore, Timmy (die neemt zelf ook deel), Ruben en Marc van de Leie Triatlon Team, en ik, schoonbroer Totti. Moeder en vader Bonami vervoegen ons dinsdag. ’t Is een vrolijke bende, de plaagstoten zijn niet van de lucht. Het houdt de stress op afstand.
Hannes kijkt vanzelfsprekend erg uit naar zijn derde deelname. Hawaï is ‘heilige grond’ voor al wie aan triatlon doet: alleen al er bij mogen zijn is een geweldige eer. Maar een echte sportman wil natuurlijk altijd ook zijn eigen grenzen verleggen. "Ik wil beter doen dan mijn vorige twee deelnames. De omstandigheden zaten telkens tegen, waardoor mijn tijden niet top waren. Nu verloopt alles voorlopig prima. Houden zo."
Met de trein ging het van Gent via Antwerpen en Rotterdam naar Schiphol; daar het vliegtuig op naar San Francisco aan de westkust van de Verenigde Staten. Tien uren vliegen, da’s een beetje eten en drinken, films kijken en veel rusten. En hopen dat de jetlag je niet te veel parten speelt bij aankomst. In ‘Frisco’ slapen we allemaal samen één nacht in een huis dicht bij de luchthaven. We hebben net genoeg tijd om nog even de stad in te trekken en snel iets te eten op ‘Pier 39’, net om de hoek bij de iconische Golden Gate Bridge. In de taxi terug valt haast iedereen in slaap: de ‘Belgische tijd’ is 6 uur ’s ochtends…
Om 6 uur ’s ochtends lokale tijd moeten we al richting luchthaven. We zetten voor alle zekerheid de wekker op 5.45 uur maar dat blijkt onnodig: ruim voor we ons bed uit moeten is iedereen klaarwakker. Tijd om te facetimen met het thuisfront. Elke en zoontje Guust zijn er niet bij – Guustje is nog maar pas 6 maanden oud. In de luchthaven nemen we een stevig ontbijt: scrambled eggs, ham and fries. Je kan er maar beter stevig op staan als je zo meteen… bijna vijf uren op je kont in een vliegtuigstoel moet zitten.
PS: Hannes is jarig vandaag, een fijne bijkomstigheid. Het is vreemd: we vieren het (heel bescheiden) om middernacht Belgische tijd, als het bij ons 6 oktober is, maar waar we op dat moment zijn is het nog maar 5 oktober...
